1907 செப்டம்பர் 28 அன்று, பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் பஞ்சாப் மாகாணத்தில் உள்ள பங்கா என்ற கிராமத்தில் பகவத் சிங் பிறந்தார். அவர் பிறந்த குடும்பமே தேசப்பற்றின் மையமாக இருந்தது.
அவரது தந்தை கிஷன் சிங், மாமாக்கள் அஜித் சிங் மற்றும் ஸ்வரண் சிங் ஆகியோர் அனைவரும் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் தீவிரமாக ஈடுபட்டவர்கள். அதனால் பகவத் சிங்கின் சிறுவயது விளையாட்டுகளால் அல்ல, தேச விடுதலை பற்றிய பேச்சுகளால் நிரம்பியது.
சிறுவயதிலேயே நாட்டின் வேதனையை உணர்ந்தார் பகவத் சிங். 1919ஆம் ஆண்டு நடந்த ஜாலியன்வாலா பாக் படுகொலை அவரது வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அந்தச் சம்பவம் நடந்த இடத்துக்கு சென்று, ரத்தம் தோய்ந்த மண்ணை எடுத்துச் சென்று பாதுகாத்தார் என்ற தகவல், அவரது தேசப்பற்றின் ஆழத்தை காட்டுகிறது.
அன்றிலிருந்து, “இந்த நாட்டுக்காக நான் என் வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்க வேண்டும்” என்ற தீர்மானம் அவரது மனதில் உறுதியாக பதிந்தது.
பகவத் சிங் வெறும் போராளி மட்டுமல்ல; அவர் ஒரு ஆழமான சிந்தனையாளர். லாகூரில் உள்ள தேசிய கல்லூரியில் படித்தபோது, அவர் இலக்கியம், வரலாறு, அரசியல் தத்துவம் ஆகியவற்றில் பெரும் ஆர்வம் காட்டினார். ஹிந்தி, உருது, பஞ்சாபி, ஆங்கிலம் ஆகிய மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தார்.
கார்ல் மார்க்ஸ், லெனின், ருசோ போன்ற சிந்தனையாளர்களின் நூல்களை தீவிரமாக வாசித்தார். இதனால் அவரது போராட்டம் உணர்ச்சியால் மட்டும் அல்ல, சிந்தனையாலும் வழிநடத்தப்பட்டது.
தேச விடுதலைப் போராட்டத்தில் அவர் இணைந்தது ஹிந்துஸ்தான் சோஷலிஸ்ட் ரிபப்ளிகன் அசோசியேஷன் என்ற அமைப்பின் மூலம். லாலா லஜபதி ராய் மீது நடைபெற்ற கொடூரமான தாக்குதல், பகவத் சிங்கை மிகவும் பாதித்தது. அதற்கு எதிராக அவர் எடுத்த முடிவுகள், இந்திய சுதந்திர வரலாற்றில் முக்கியமான திருப்பமாக அமைந்தன.
ஆனால் அவர் வன்முறையை அநியாயமாக விரும்பியவர் அல்ல; தனது செயல்களின் நோக்கம் மக்களை விழிப்புணர்வடையச் செய்வதே என்று பல இடங்களில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்.
1929ஆம் ஆண்டு, மத்திய சட்டமன்றத்தில் அவர் எறிந்த குண்டுகள் உயிர் சேதம் விளைவிக்கவில்லை. “கேள்விக்குரிய கேளுங்கள்” என்ற முழக்கத்துடன், தன்னைத் தானே கைது செய்ய அனுமதித்தார். இது அவரது துணிச்சலையும், தன் செயலில் இருந்த தெளிவான நோக்கத்தையும் வெளிப்படுத்தியது.
சிறையில் இருந்த காலத்திலும் அவர் எழுத்து, வாசிப்பு, சிந்தனை ஆகியவற்றை நிறுத்தவில்லை. “நான் நாத்திகன் ஏன்?” என்ற அவரது கட்டுரை, இன்றும் ஆழமான சிந்தனையை தூண்டும் எழுத்தாக கருதப்படுகிறது.
பலருக்குத் தெரியாத ஒரு முக்கிய தகவல் என்னவென்றால், பகவத் சிங் மரணத்தை ஒருபோதும் பயந்தவர் அல்ல. தூக்கு தண்டனை அறிவிக்கப்பட்டபோதும், அவர் கலங்கவில்லை. மாறாக, “நான் ஒரு மனிதனாக இறக்கவில்லை; ஒரு கருத்தாக வாழப்போகிறேன்” என்ற மனநிலையில் இருந்தார். தூக்கு நிறைவேற்றப்படும் முன் கூட, அவர் புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டிருந்ததாக வரலாற்றுப் பதிவுகள் கூறுகின்றன.
1931 மார்ச் 23 அன்று, பகவத் சிங், ராஜ்குரு, சுகதேவ் ஆகியோர் தூக்கிலிடப்பட்டனர். அவர் வயது அப்போது வெறும் 23. ஆனால் அந்த குறுகிய வாழ்க்கைக்குள், அவர் விதைத்த சிந்தனை, தைரியம், தேசப்பற்று இன்றும் கோடிக்கணக்கான இளைஞர்களுக்கு வழிகாட்டியாக உள்ளது.
பகவத் சிங் ஒரு போராளி மட்டுமல்ல. அவர் ஒரு சிந்தனை, ஒரு கேள்வி, ஒரு விழிப்புணர்வு. அவர் நமக்குக் கற்றுத் தந்த பாடம் ஒன்று தான் – சுதந்திரம் என்பது வெறும் அரசியல் மாற்றம் அல்ல; அது சிந்தனையின் விடுதலை.
