சித்தர்கள் என்பவர்கள் சாதாரண மனிதர்களைப் போலத் தோன்றினாலும், அவர்களின் பார்வை இந்த உலகத்தின் எல்லைகளைத் தாண்டியதாக இருந்தது.
புகழ், பதவி, செல்வம் ஆகியவற்றைத் துறந்தவர்கள் அல்ல; அவற்றின் நிலையாமையை உணர்ந்தவர்கள். வாழ்வை விட்டு விலகாமல், வாழ்வின் உள்ளே இருந்து அதன் உண்மையைத் தேடியவர்கள் அவர்கள்.
மனிதன் தன்னை அறிந்தால், உலகத்தை அறிய முடியும் என்ற நம்பிக்கையே சித்தர்களின் அடிப்படை சிந்தனை.
அவர்கள் சித்தர்களானதற்குக் காரணம், மனித உடலும் மனமும் இயற்கையின் ஒரு அற்புதம் என்பதைக் கண்டுணர்ந்ததுதான். உடல் நோய்களால் சோர்ந்த மனிதனுக்கும், மனக்குழப்பத்தில் திணறும் மனிதனுக்கும் வழி காட்ட வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர்கள் தவமும் அனுபவமும் செய்தனர்.
“உடலைப் பேணினால் உயிர் நிலைக்கும்” என்ற உண்மையை அவர்கள் வாழ்க்கையால் நிரூபித்தார்கள். அதனால் மூலிகைகள், யோகம், சுவாசப் பயிற்சிகள் ஆகியவை அவர்களிடம் ஆன்மிகமாகவும் அறிவியலாகவும் ஒன்றிணைந்தன.
சித்தர்களின் வாழ்க்கை எளிமையின் உச்சமாக இருந்தது. காடுகளிலும் மலைகளிலும், மண்ணோடு மண்ணாக வாழ்ந்தாலும், அவர்களின் சிந்தனை ஆகாயத்தைத் தொடும் உயரத்தில் இருந்தது.
சாதி, மதம், உயர்வு–தாழ்வு போன்ற மனிதன் உருவாக்கிய சுவர்களை அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. மனிதன் மனிதனாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அவர்களின் மந்திரம்.
அவர்கள் பாடிய பாடல்கள் சில நேரம் சவுக்கடி போல் உண்மையைச் சொல்வதும், சில நேரம் புன்னகையோடு அறிவை ஊட்டுவதுமாக இருக்கும்.
அறிவை மறைத்து வைத்தால் அது சாகும்; பகிர்ந்தால் அது வாழும் என்பதில் சித்தர்கள் உறுதியாக இருந்தனர். அதனால் தான் அவர்கள் பேசும் மொழியும், பாடும் வார்த்தைகளும் மக்களின் இதயத்துக்கு நேராகப் போனது.
நோய்க்கு மருந்து, மனத்திற்கு தெளிவு, வாழ்க்கைக்கு நேர்மை – இதுவே அவர்களின் போதனை. காலங்கள் மாறினாலும், மனித மனத்தின் தேடல் மாறாததால், சித்தர்களின் சிந்தனைகள் இன்றும் நம் உள்ளங்களை மெதுவாகத் தொடந்து, ஆழமாகப் பேசிக்கொண்டே இருக்கின்றன.
