“தண்ணீர் குடிக்க முடியாத சிறுவன் … இந்திய அரசியலமைப்பை எழுதும் வரலாற்று மனிதராக அம்பேத்கர் உயர்ந்தது எப்படி?”

1891 ஆம் ஆண்டு மஹாராஷ்டிராவின் மாவுவில் பிறந்த சிறுவன் பீம்ராவ் ராம்ஜி அம்பேத்கார், வாழ்க்கையை ஆரம்பத்திலேயே ஒரு போராட்டமாக எதிர்கொண்டான். படைப்பணியில் பணியாற்றிய ராம்‌ஜி மலோஜி மற்றும் அன்பு தாய் பீமா பாய் — இவர்களே அம்பேத்காருக்குக் கிடைத்த முதற்கட்ட ஆதரவுகள்.

ஆனால் அவர் சேர்ந்திருந்த சமூகத்தை நோக்கிப் பார்த்த சமூகம் காட்டிய அநியாயங்கள், ஒரு சிறுவனின் மனதிற்கு மிகுந்த பாரமாக இருந்தது. பள்ளியில் தண்ணீர் குடிக்க கூட அனுமதி இல்லை; மற்ற மாணவர்களுடன் சேர்ந்து அமர முடியாத நிலை. சில ஆசிரியர்கள் அவரைத் தொட்டு போதிக்கவே தயங்கினர்.

இந்தப் பாகுபாடுகள் அனைத்தும் அவரின் மனதில் கோபத்தை விதைக்கவில்லை—உறுதியை விதைத்தன. படிக்க வேண்டும், உயர வேண்டும் என்ற உள்ளிருக்கும் தாகம் நாளுக்குநாள் பெருகியது.

அண்ணனின் ஊக்கமும் சில நல்லாசிரியர்களின் வழிகாட்டுதலும் அவரை முன்னேற்றப் பாதையில் நிறுத்தின. மும்பையின் எல்பின்ஸ்டன் பள்ளியில் படித்து, பாரத அரசின் உதவித்தொகையுடன் அமெரிக்காவிற்கு பயணம் செய்தார்.

கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தில் M.A., Ph.D., பின்னர் லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸில் D.Sc., மேலும் Barrister-at-Law பட்டம்—அவரின் கல்விப் பயணம் ஒருவரின் கனவில் கூட வராத உயரங்களைத் தொட்டது.

இந்த உயர்வின் வேர், அவரின் சிறுவயதிலேயே நடந்த ஒரு வருத்தமான அனுபவத்திலே இருக்கிறது. மழை பெய்து கொண்டிருந்த ஒரு நாளில், பள்ளியில் சிக்கியிருந்த அம்பேத்கார் மற்றும் சகோதரர்கள் ரயில் நிலையம் செல்ல வேண்டியிருந்தது. ஆனால் அவர்களின் சாதியைப் பார்த்து எந்தக் குதிரைவண்டியும் அவர்களை ஏற்றிக்கொள்ளவில்லை.

இறுதியில் ஒருவன் சம்மதித்தாலும், வண்டியில் உட்கார அனுமதிக்காமல், அவர்கள் நடந்து செல்லும்படி அநியாயமாக நடந்து கொண்டான். அந்த அனுபவம் சிறுவனின் மனதில் ஒரு உண்மையை பதித்தது: சமத்துவமில்லாத சமூகம் மனிதாபிமானம் கொண்ட சமூகம் அல்ல.

பள்ளியில் தண்ணீர் குடிக்க முடியாமல் தாகத்துடன் நின்ற நாட்கள்…
வகுப்பின் ஒரு மூலையில் தனியாக அமர்த்தப்பட்ட தருணங்கள்…
முதலிடம் பெற்றபோதும் பாராட்டுகளிலிருந்து விலக்கப்பட்ட அவமானங்கள்…

இவை யாவும் அவரை தடுமாற செய்யவில்லை. மாறாக, “பிறப்பு மனிதனை உயர்த்தாது; உழைப்புதான் உயர்த்தும்” என்ற நம்பிக்கையை அவர் இதயத்திலே ஆழமாக பதித்துக் கொண்டார்.

ஒரு நாளில் கணிதப் பிரச்சினைக்கு அவர் சொன்ன சரியான பதிலை கேட்ட ஆசிரியரின் ஆச்சரியம், சமூகத்தின் பார்வை மாறாதபோதும் தனது அறிவின் ஒளி மங்காது என்பதை அவருக்கு உணர்த்தியது.

புத்தகங்களை வாங்க பணமில்லாததால் வாடகைக்கு எடுத்து படித்ததும், சில நேரங்களில் அவற்றை நகலெடுத்து எழுதிக் கற்றதும்—அந்த அறிவுப் பசியின் அளவை சொல்லும்.

வாழ்க்கையின் அந்தத் தாகமே பின்னர் உலகையே அவரை வணங்க வைத்தது. கல்வி, சமத்துவம், சமூகநீதி—இவற்றின் குரலாக அவர் உயர்ந்தார். இந்திய அரசியலமைப்பின் முதன்மை வடிவமைப்பாளராக, இந்த நாட்டில் கோடிக்கணக்கான மக்களின் உரிமைகளை பாதுகாப்பதற்கான சட்ட அடித்தளத்தை அமைத்தவர்.

பெண்கள், தொழிலாளர்கள், தாழ்த்தப்பட்டோர்—இவர்களின் உரிமைக்கான போராட்டம் அவருக்கு ஒரு அரசியல் தேவையல்ல, மனிதநேயத்தின் ஆன்மாவே.

1956ஆம் ஆண்டு அவர் பௌத்த மதத்தை தத்தெடுத்து, ஆயிரக்கணக்கான மக்களுடன் மனிதாபிமானத்தின் புதிய பாதையைத் தொடங்கினார்.

அதே ஆண்டில் அவரின் உடல் ஓய்ந்தாலும், அவரின் சிந்தனைகள் என்றும் ஓயவில்லை. 1990ல் வழங்கப்பட்ட பாரத ரத்னா, அவரது பங்களிப்பின் பெருமையை நாட்டிற்கு மீண்டும் நினைவூட்டியது.

அம்பேத்காரின் வார்த்தைகள் இன்னும் மனங்களில் எதிரொலிக்கின்றன—
“கல்வியே மனிதனைச் சுதந்திரமாக்கும் ஆயுதம்.”
“சிந்தனை உயர்ந்தால் வாழ்க்கையும் உயர்ந்துவிடும்.”
“பிறப்பு ஒன்றும் செய்யாது; செயல் மட்டுமே மனிதனை உயர்த்தும்.”

சிறுவயதில் அனுபவித்த அநியாயங்களே, அவரைப் உலகத்தை மாற்றிய மனிதனாக உருவாக்கின. மனிதனைப் பிரிக்காத, அனைவரையும் மனிதனாக மதிக்கும் சமூகம் தான் உண்மையான நாகரிகம் என்பதை அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் உலகுக்குக் கற்றுத் தந்தார்.