அந்த காலத்தில், ஐத்தாலியாவின் சிறிய நகரங்களில், லியோனார்டோ டா வின்சி என்ற கலைஞர் வாழ்ந்தார். அவர் ஒவ்வொரு ஓவியத்தையும் வெறும் ஓவியம் என பார்க்காமல், அதில் உயிரையும் உணர்வையும் நுழைக்கும்.
ஒரு நாள், ஒரு அழகிய பெண் வருவாரா என்று கேட்டார், லிசா ஜெரார்டினி என்று அழைக்கப்படும் அவரது குடும்பத்தின் பெண். அவர் குறைந்தபட்ச புன்னகையுடன் இருந்தார், ஆனால் அந்த புன்னகையில் மர்மம் இருந்தது.
லியோனார்டோ தனது பனிமலர் தோற்றம், ஒளி-நிழலின் மாயாஜாலம், மற்றும் சஃப்ர்மாட்டோ தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி, லிசாவின் முகத்தில் ஒரு மெல்லிய, அதே நேரத்தில் இயல்பான புன்னகையை உருவாக்கினார். அதை பார்க்கும் போது, அவள் கண்ணில் சோகமா, சந்தோஷமா என்று மாறுபட்ட உணர்வுகளை மனிதர்கள் உணர்ந்தனர்.
மோனாலிசா என்ற பெயர், “மோனா” என்று மரியாதையுடன் சொல்லப்படும் லிசா என்பவரின் பெயரைத் திரட்டி வந்தது. ஆனால் இந்த பெயர் மட்டுமல்ல, அந்த முகத்தில் உள்ள மர்மமான புன்னகையும், கண்கள் காட்டும் கண்ணோட்டமும், பின்னணியில் காணும் இயற்கையின் அமைதியும் அனைவரையும் கவர்ந்தது.
விஞ்ஞானிகள் இதை ஆய்வு செய்த போது, மனித மனதை பிரதிபலிக்கும் கண்களின் இயக்கம், ஒளி-நிழல் மாற்றங்கள், மற்றும் நுண்ணறிவு முறைகள் ஆகியவை கண்கவர்ச்சியாக உள்ளன என்று கண்டறிந்தனர்.
ஒவ்வொரு பார்வையும் புதிய உணர்வை தருகிறது; அதுவே மோனாலிசாவை நிலைத்திருக்கும் உலக அதிசயம் ஆக்குகிறது.
எப்போதும் பார்ப்பவர்களையும் சிந்திக்க வைக்கும் ஓவியம் இது. ஒரே ஓவியத்தில் கலை, அறிவியல், மனித மனதை அனைத்தையும் நன்றாகக் காணலாம்.
1911-ல் மோனா லிசா திருடப்பட்டு இரண்டு வருடங்களுக்கு மேல் காணாமல் போயிருந்தது. இது திருடப்பட்டதற்குப் பிறகு ஓவியத்தின் புகழ் உலகளவில் மேலும் பரவியது.
மோனா லிசா தற்போது பாரிஸில் உள்ள லூவரு மியூசியத்தில் பாதுகாக்கப்படுகிறது, அங்கே மக்கள் அவளை நேரில் பார்ப்பதற்காக வருகிறார்கள்.
