நகரின் எல்லைப் பகுதியில், ஒருகாலத்தில் அழகாக இருந்த ஒரு ஏரி இருந்தது. காலப்போக்கில் அது பராமரிக்கப்படாமல் குப்பைகளால் நிரம்பி, நீர் மங்கலாகி, மக்கள் வராமல் விட்டதால் அமைதியாகத் தாழ்ந்து போய் இருந்தது.
முன்பு மக்கள் மாலை நேரத்தில் கூடிவருவார்கள்; குழந்தைகள் ஓடி விளையாடுவார்கள். ஆனால் இப்போது அந்த ஏரி யாருக்கும் பொருளில்லாத ஒன்றாகிவிட்டது.
அதே நகரில் வாழ்ந்த அரவிந்த், தினமும் வேலைக்குச் செல்லும் போது அந்த ஏரியைப் பார்ப்பான். ஒருநாள் அது எப்படி இருந்தது, இப்போது எப்படி மாறிவிட்டது என்பது அவனது மனதை வாடச் செய்தது. “யாராவது கவனிக்கலாம்” என்ற எண்ணம் எல்லோரிடமும் இருந்தாலும், முயற்சி எடுப்பதற்கு யாரும் முன்வரவில்லை.
ஒரு காலை, நீண்ட நேரம் ஏரிக்கரையில் நின்று பார்த்தபோது, அரவிந்தின் மனதில் ஒரு யோசனை உதித்தது. “இது மிகப் பெரிய வேலைதான். ஆனால் நான் செய்ய முடிந்ததை ஏன் செய்யக்கூடாது?” என்று எண்ணினான்.
அவன் வீட்டுக்குச் சென்று கையுறைகளையும் ஒரு பெரிய குப்பை மூட்டையையும் எடுத்துக் கொண்டு திரும்பிவந்தான்.
காலைச் சூழலில் யாரும் வராத நேரத்தில், அவன் குப்பைகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக எடுத்துக் கொண்டான். பாட்டில்கள், பிளாஸ்டிக் பைகள், உதிர்ந்த இலைகள்—அவன் முடியுமென்ற அளவில் அனைத்தையும் பையில் போட்டு அகற்றினான். ஒரு மணி நேரம் வேலை செய்துவிட்டு நிறுத்தினாலும், அவனுக்குள் ஒரு சிறிய நிறைவு உணர்வு இருந்தது.
அடுத்த நாளும் அதே நேரத்தில் அவன் மீண்டும் வந்தான்.மறுநாளும். அவ்வாறே ஒரு வாரம் கடந்தது. அவன் செய்த செயலைக் கண்டு, அருகில் குடியிருந்த சிலர் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். “ஒருவனாலே என்ன ஆகும்?” என்றார்கள்.
ஆனால் அரவிந்த் சிரித்துக் கொண்டே, “எனக்கு இயன்றதைச் செய்கிறேன். யாராவது ஒரு இடத்தில் தொடங்க வேண்டும்,” என்று சொன்னான்.
அவன் அந்த வார்த்தை சிலரைக் கவர்ந்தது. அடுத்த வாரம் இரண்டு பேர் அவனுடன் சேர்ந்து சுத்தம் செய்யத் தொடங்கினர். அதன் பிறகு இன்னும் பலர் இணைந்தனர். ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கு வசதியான அளவு நேரத்தை ஒதுக்கி, ஏரிக்கரை சுத்தப்படுத்தும் பணியில் பங்கேற்றனர்.
ஒரு மாதத்திற்குள் ஏரியின் தோற்றம் மெல்ல மாறத் தொடங்கியது. புல்கள் வெட்டி அகற்றப்பட்டன. குப்பை குவியல்கள் மறைந்தன. தண்ணீர் மெதுவாகத் தெளிந்தது.
சில காலத்தில், முன்பு மக்கள் வரத் தயங்கிய அந்த ஏரி, இப்போது மாலை நேரத்தில் குடும்பங்கள் அமர்ந்து பேசும் இடமாக மாறியது. குழந்தைகள் மீண்டும் ஏரிக்கரை ஓரம் ஓடி விளையாடத் தொடங்கினர். பறவைகள் கூட பழையபோல் திரும்பி வந்தன.
“இந்த மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்தது யார்?” என்று கேட்டபோது, அனைவரும் அரவிந்தைக் காட்டினர். அவர் சங்கோஜத்துடன் நின்றார். தலைவர் பாராட்டியபோதும், அரவிந்த் மெதுவாகச் சொன்னான்:
“நான் பெரியதாக ஒன்றும் செய்யவில்லை.
முதல் நாள் ஒரு பை குப்பை எடுத்தேன்.
அடுத்த நாள் இன்னொரு பை.
சிறுசிறு செயலில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டதுதான் மாற்றத்தை உருவாக்கியது.”
உண்மையிலேயே—
பெரிய மாற்றங்கள் பெரும் முயற்சிகளால் மட்டுமல்ல,
தினமும் செய்யப்படும் சிறிய செயல்களாலே உருவாகின்றன.
சின்ன துளிகள் சேர்ந்தால்தான்
ஒருநாள் பெருவெள்ளம் ஆகும்.
