கற்க கசடறக் கற்பவை கற்றபின்
நிற்க அதற்குத் தக. (குறள் எண் : 391)
கற்றுக் கொள்ள வேண்டியவற்றை எந்த மாசும் இல்லாமல் தெளிவாகக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவ்வாறு கற்ற அறிவு வாழ்க்கையில் ஒழுக்கமாகவும், பொறுப்பாகவும் வெளிப்பட வேண்டும் என்பதே இந்தக் குறளின் கருத்து. கல்வி மனிதனை உயர்த்த வேண்டுமே தவிர, அகந்தை கொள்ளச் செய்யக் கூடாது.
நகரத்தில் புகழ்பெற்ற ஒரு பள்ளியில் படித்தவன் கார்த்திக். தேர்வுகளில் எப்போதும் முதல் மதிப்பெண் அவனுக்கே. தன் அறிவால் அவன் ஆசிரியர்களிடம் பாராட்டைப் பெற்றான்; ஆனால் அதே அறிவால் பிறரை இகழும் பழக்கமும் அவனுக்கு இருந்தது. “எனக்கு எல்லாம் தெரியும்” என்பதே அவன் மனநிலை.
ஒருநாள் பள்ளியில் அறிவியல் கண்காட்சி நடந்தது. ஒவ்வொரு மாணவரும் தங்களுடைய கண்டுபிடிப்புகளை காட்சிப்படுத்த வேண்டும். கார்த்திக் மிகச் சிறப்பான ஒரு மாதிரியை உருவாக்கி வந்திருந்தான். அனைவரும் அவனை வெற்றியாளன் என்றே நினைத்தனர்.
அதே கண்காட்சியில், அமைதியான சுபாஷ் என்ற மாணவனும் ஒரு சிறிய முயற்சியுடன் பங்கேற்றான். அவனுடைய மாதிரி மிக எளிமையானது; ஆனால் அது கிராமங்களில் குடிநீரை சுத்தப்படுத்தும் முறையை விளக்கும் ஒன்றாக இருந்தது. கார்த்திக் அதை பார்த்து சிரித்தான். “இதை வைத்துக்கொண்டு பரிசா?” என்று கேலி செய்தான்.
நியாயாதிபதிகள் இரண்டு மாதிரிகளையும் கவனமாகப் பார்த்தனர். பின்னர் அவர்கள் சுபாஷின் முயற்சியையே தேர்வு செய்தனர். காரணம் கேட்டபோது, “அறிவு மனிதனுக்கு பயன் தர வேண்டும். வாழ்க்கையை மேம்படுத்த வேண்டும். அதுதான் உண்மையான கல்வி” என்று சொன்னார்கள்.
அன்று கார்த்திக் அமைதியாக இருந்தான். அவன் உணர்ந்தான்—அவன் கற்ற அறிவு புத்தகங்களில் நிறைந்திருந்தாலும், அதற்குத் தகுந்த பண்பும் நோக்கும் அவனிடம் இல்லை. அந்த நாளிலிருந்து அவன் படிப்போடு சேர்த்து பண்பையும் வளர்க்கத் தொடங்கினான்.
கற்றபின் அதற்குத் தக நிற்பதே கல்வியின் உயர்ந்த நிலை என்பதை கார்த்திக் வாழ்க்கையிலேயே கற்றுக்கொண்டான்.
